اسپیک خوندیم ای سفر پُی حکم دل بیدن بسه

 

تا یادمه دس دادمه ای دل دِ پیسیدن بسه

 

از بس که پَر وَم دادنه دیوار تَکَم دادنه

 

نهی نشسِنم وِرسادنه اِمشو دِ وِرسیدن بسه

 

دل خوندم و دس خاج بی استاد مو لیلاج بی

 

یا بلکرم حلاج بی اُما دِ لوییدن بسه

 

تک بافه بافه تو دسه بازم دولو وَم خندسه

 

اِقوال مو واپیچسه ری خال خوسیدن بسه

 

ری دس رفیقل خوندُمه تو رفع بامش موندُمه

 

پُی خُم جناغ اِشکُندمه ری دوس نازیدن بسه

 

میرِن حریفل تو ورق شی کُوت میریزم عرق

 

می وینم و میگم دِرک پاشو جَر آویدن بسه

 

واکَم دِ پیر آویدُمه خُم خُم دِ سیر آویدمه

 

از سینه ی دل شیر غم اوسِ تیسو دوشیدن بسه

 

میگن رفیقل وَم همه گشنیز و خشتم لازمه

 

بی دل نمی یازی دُرُس ری دل دِروشیدن بسه

 

اُمشو و هر شو سِه تره عالم و کامِ شِو پره

 

شو کور بیدن بِختِره سی روز نالیدن بسه

 

کُردک نمیخوا بَر کنی جاتِ وِرِ منقل کنی

 

سرما خودِ جومِی یَلُو تو باد وِیسیدن بسه

 

هی پیچ وا پیچش نکُ دَسا دلِ هیچش نکُ

 

خواننده ی گیچش نکُ در جا بگو بیدن بسه

 

میخوا ((کمالی )) اُم ولا واوو مثِ خلق خدا

 

گفتم ترا محض خدا وِرسا که خو دیدن بسه

 

پ.ن:استاد کمالی عزیز د پیسیدن بسه...استاد کمالی میدانم همیشه واژه ها دلتنگ نبودنت می شوند .نیازی نیست بگویم سفرت به خیر استاد چرا که خدا عاشق کسانیست که واژه ها را تقدیس می کنند...استاد کمالی عزیز میدانی؟ چه خوشبختی که واژه ها تا ابد عاشقت می مانند.

روحت شاد