خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشت همسایه.
گر چه می گویند: « می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران.»
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می ترکد
ـــ چون دل یاران که در هجران یاران ـــ
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
دیدمش ، گفتم منم ، نشناخت او ...
#کوتاه_ترین_داستان_های_جهان
کاش تا دل می گرفت و می شکست،
دوست می آمد کنارش می نشست!
کاش می شد روی هر رنگین کمان
می نوشتم مهربان با من بمان!!!
کاش می شد قلب ها آباد بود
کینه و غم ها به دست باد بود
کاش می شد دل فراموشی نداشت
نم نم باران هم آغوشی نداشت
کاش می شد کاش های زندگی
تا شود در پشت قاب بندگی
کاش می شد کاش ها مهمان شوند
در میان غصه ها پنهان شوند
کاش می شد آسمان غمگین نبود
ردّ پای کینه ها رنگین نبود
پ.ن: این شعر از نیمای بزرگ و عزیز با صدای نامجو همیشه چسبناک تر میشه
۲۱ آبان زادروز نیما یوشیج
از فراز گردنه ,خرد وخراب ومست
باد مي پيچد
يكسره دنيا خراب از اوست
وحواس من
آي ني زن ,كه تو را آواي ني برده است دور از ره,كجايي؟
خانه ام ابري است اما
ابر بارانش گرفته است
در خيال روزهاي روشنم كز دست رفتندم
من رو به آفتابم
مي برم در ساحت دريا نظاره
و همه دنيا خراب وخرد از باد است
و به ره ,ني زن كه دايم مي نوازد ني ,در اين دنياي ابر اندود
راه خود را دارد اندر پيش
عاشق که می شوی