تصویرگاه ششصد و شصت و شش

اگر غم را چو آتش دود بودی
جهان تاریک ماندی جاودانه

درین گیتی سراسر گر بگردی
خردمندی نیابی شادمانه

تصویرگاه ششصد و شصت و پنج

مرا به جان تو سوگند و صعب سوگندی           که هرگز از تو نگردم نه بشنوم پندی

دهند پندم و من هیچ پند نپذیرم                     که پند سود ندارم به جای سوگندی

شنیده ام که بهشت آن کسی تواند یافت        که آرزو برساند به آرزومندی

هزار کبک ندارد دل یکی شاهین                              هزار بنده ندارد دل خداوندی

تو را اگر ملک چینیان بدیدی روی                              نماز بردی و دینار برپراکندی

و گر تو را ملک هندوان بدیدی موی                 سجود کردی و بتخانه هاش برکندی

به منجنیق عذاب اندرم چو ابراهیم                      به آتش حسراتم فکند خواهندی

تو را سلامت باد ای گل بهار و بهشت            که سوی قبله ی رویت نماز خوانندی