تصویرگاه سیصد و پنجاه و نه

دلبرا یک بوسه دادی اینقدر نازت ز چیست؟

گر پشیمان گشته ای بگذار در جایش نهم

تصویرگاه سیصد و پنجاه و هشت

بگذار ترجمه ی خوشامد گویی صندلی هایی باشم
که تو رویشان می نشینی
فکر فنجان هایی را کشف کنم
که در معاشقه ی قاشق و شکر
به لبان تو فکر می کنند
بگذار حروف جدیدی به تو اضافه کنم
اضافه کنم به الفبا
بگذار خودم را سرزنش کنم
و میان تمدن و وحشیگری
به عشق برسم

چای خوشمزه بود؟
با کمی شیر چطوری؟
مثل همیشه باکمی شکر موافقی؟
اما من چهره ات را بدون شکر ترجیح می دهم

هزارمین بار است که می گویم

دوستت دارم

چطور چیزی را که قابل تفسیر نیست
تفسیر کنم؟
مساحت غمم را چطور اندازه بگیرم؟
غمی که هر روز مثل کودکی بزرگتر و زیبا تر می شود
بگذار با همه کلمات آشنا و نا آشنا بگویم
دوستت دارم

چیز هایی را کشف کنم هم وزن دل عاشقم
که زنده به دیدن توست
واژه هایی بیابم که تنهایی تو را و مرا  بیان کند
با کلماتی دیگر صدایت کنم
با همه حرف های ندا

شاید در این صدا زدن  از دهانم متولد شوی
دولت عشقی به پا کنم
که ملکه اش تو باشی
و من بزرگترین عاشق تاریخ
بگذار رهبر انقلابی باشم
که سلطه ی چشمهایت
در جهان به پا کند

با عشق، چهره ی تمدن را تغییر دهم
تو تمدنی... 

تو میراثی هستی که هزاران سال در دل زمین شکل می گیرد
دوستت دارم

چطور ثابت کنم که حضور تو در جهان مثل حضور آب و درختان است؟
تو گل آفتابگردانی  

نخلستان       

 و ترانه ای که از تاریکی دل به دریا زده
وقتی کلمات ناتوانند بگذار تو را باسکوت بگویم...

و وقتی کلام ماجرایی ست که در آن گرفتار شده ا
شعر تبدیل به ظرفی سنگی می شود
آنچه میان ماست
میان مژه های چشمم و چشمت
بگذار به رمز بگویم...
اگر به نور ماه ایمان نداری
بگذار به صاعقه متشبث شوم
یا به بارش باران
بگذار به دریا نشانی چشمهایت را بگویم
اگر دعوت مرا برای سفر می پذیری

چرا دوستت دارم؟
هیچ قایقی به یاد نمی آورد
که آب چطور در آغوشش گرفته
و گرداب چطور برهنه اش کرده

چرا دوستت دارم؟
از گلوله نمی پرسند 
از کجا آمده
معذرت هم نمی خواهد
از من نپرس چرا دوستت دارم
نه من می دانم
نه تو...

 

تصویرگاه سیصد و پنجاه و هفت

مرگ را دیده‌ام من.

 

در دیداری غمناک، من مرگ را به دست 
                                                 سوده‌ام.

 

من مرگ را زیسته‌ام
با آوازی غمناک
                   غمناک
و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده.

 

آه، بگذاریدم! بگذاریدم!
اگر مرگ
همه آن لحظه‌ی آشناست که ساعتِ سُرخ
از تپش بازمانَد.
و شمعی ــ که به رهگذارِ باد ــ
میانِ نبودن و بودن
                      درنگی نمی‌کند،
خوشا آن دَم که زن‌وار
با شادترین نیازِ تنم به آغوش‌اش کشم
تا قلب
         به کاهلی از کار
                              باز مانَد.
و نگاهِ چشم
                به خالی‌های جاودانه
                                           بر دوخته
و تن
عاطل!

 

دردا 
دردا که مرگ
نه مُردنِ شمع و 
نه بازماندنِ ساعت است،
نه استراحتِ آغوشِ زنی
که در رجعتِ جاودانه
                          بازش یابی،
نه لیموی پُر آبی که می‌مَکی 
تا آنچه به دورافکندنی‌ست
تفاله‌یی بیش
                 نباشد:

 

تجربه‌یی‌ست
                 غم‌انگیز
                           غم‌انگیز
به سال‌ها و به سال‌ها و به سال‌ها…
وقتی که گِرداگِردِ تو را مردگانی زیبا فراگرفته‌اند
یا محتضرانی آشنا
                       که تو را بدیشان بسته‌اند
با زنجیرهای رسمیِ شناسنامه‌ها
و اوراقِ هویت
و کاغذهایی
که از بسیاریِ تمبرها و مُهرها
و مرکّبی که به خوردِشان رفته است
                                               سنگین شده است ــ

 

وقتی که به پیرامنِ تو
چانه‌ها 
         دمی از جنبش بازنمی‌مانَد
بی آنکه از تمامیِ صداها
                                یک صدا
                                          آشنای تو باشد، ــ

 

وقتی که دردها 
از حسادت‌های حقیر
                           برنمی‌گذرد
و پرسش‌ها همه
                      در محورِ روده‌هاست…

 

آری، مرگ
             انتظاری خوف‌انگیز است؛
انتظاری
          که بی‌رحمانه به طول می‌انجامد.
مسخی‌ست دردناک
که مسیح را
                شمشیر به کف می‌گذارد
                                                در کوچه‌های شایعه
تا به دفاع از عصمتِ مادرِ خویش 
                                        برخیزد،
و بودا را
با فریادهای شوق و شورِ هلهله‌ها 
تا به لباسِ مقدسِ سربازی درآید،
یا دیوژن را
با یقه‌ی شکسته و کفشِ برقی،
تا مجلس را به قدومِ خویش مزین کند
در ضیافتِ شامِ اسکندر.

 

□

 

من مرگ را زیسته‌ام
با آوازی غمناک
                   غمناک
و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده.

تصویرگاه سیصد و پنجاه و شش

 

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم

در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من

به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی

که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو

بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند

که گم کنی که سرچشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت

نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست

وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

 

تصویرگاه سیصد و پنجاه و پنج

 

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت

رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم

چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت

به هواداری آن سرو خرامان بروم

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت

با دل زخم کش و دیده گریان بروم

نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی

تا در میکده شادان و غزل خوان بروم

به هواداری او ذره صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تازیان را غم احوال گران باران نیست

پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون

همره کوکبه آصف دوران بروم

تصویرگاه سیصد و پنجاه و چهار

میان ماندن و نماندن

فاصله تنها یك حرف ساده بود

از قول من به باران بی امان بگو :

دل اگر دل باشد ،

آب از آسیاب علاقه اش نمی افتد