تصویرگاه سیصد و هفتاد و یک
تو را و مرا
بیمن و تو
بنبستِ خلوتی بس!
که حکایتِ من و آنان غمنامهی دردی مکرر است
بیمن و تو
بنبستِ خلوتی بس!
که حکایتِ من و آنان غمنامهی دردی مکرر است
تو و اشتیاقِ پُرصداقت تو
من و خانهمان
میزی و چراغی…
آری
در مرگآورترین لحظهی انتظار
زندگی را در رویاهای خویش دنبال میگیرم.
در رویاها و
در امیدهایم...
+ نوشته شده در دوشنبه ۲۰ آذر ۱۳۹۶ ساعت 23:19 توسط میم.ر
|