به پاسداشت یاد بزرگ مردی که اگرچه واژه هایش یکپارچه رنج بود اما اصالت انسانیت بود.

به سالروز عروج عزیزی که مرگ برایش پایان نبود,مژده آزادی از چارچوب قفس تنگ جهانی پر از صدای دلخراش زر و زور و تزویر بود. یادت گرامیست و واژگانت جاودانه.


چه رنجیست لذت ها را تنها بردن

و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن

و چه بدبختی آزار دهده ایست

تنها خوشبخت بودن

در بهشت تنها بودن

سخت تر از کویر است.