مرا از زلف تو مویی بسنده است

فضولی می کنم بویی بسنده است

چه لشکر می کشی بر قلب عشاق

صف مغلوب را هویی بسنده است

حسن گر طالب حبل المتینی

ز خوبان تار گیسویی بسنده است

و گر محراب خواهی بهر طاعت

از ایشان طاق ابرویی بسنده است