من و هزار توهای ذهنم

...

اول قرار بود بروند

قرار بود بیایند و بکشند و بردارند و

بروند

اما

ماندند

و شکل کشتن را تندیس میدان کردند

تا زندگی را در اختیار شیوه ی مردن، بر ما

شیرین کنند

تا مرگ

زیباترین کلام خانگی ما باشد

تا مرگ رمز جاودانگی ما باشد

و ما

شکل نوشتنش را

تمرین کنیم

( این را ما

من و ابوالحسن و ابولقاسم

هشدار داده بودیم قبلاً

تا بعد، حضرت مولانا ... )

حالا تو هی

شکل نوشتن مرگ را عوض می کنی پیاپی و آن ها شکل کشتن را

و من

-امروز و این جا – می گویم:

کافی است

یک چند نیز

شکل نوشتن « زندگی » را

تمرین کن

...