در سایه روشنِ ماه و میله‌ها
ناخن به رخسارِ دیو
چوب‌خط به خوابِ دیوار کشیده‌ام.

نترس!
من شریکِ هر شبِ گریه‌های تواَم.
نترس!
از این دفترِ نانوشته نترس!
تنها از این ترکه‌تراشِ بی‌پرده بپرس:
یک مشق را مگر،
چند بارِ بی‌دلیل خط می‌زنند
که ما باید باز
با چشمِ بسته و دستِ شکسته
تاوان‌نویسِ تنهایی تو باشیم؟!
تا کی؟...